We treffen Wim op de dag van dit gesprek een beetje onthand aan. Zijn vrouw Mieke is immers de dag ervoor in het ziekenhuis geholpen aan flinke rugproblemen. Zij is er één van de bekende Zeelster familie Senders vroeger uit de Schepenenstraat. Een familie ook met UNA roots. Broer Theo bijvoorbeeld, staat in de 60- en 70-er jaren bij UNA achter de bar in de oude kantine. En wie kent broer Fried niet, die tientallen jaren als begeleider van UNA 1 fungeert.    

Straat der straten
Wim wordt in 1942 geboren op de Meerveldhovense Provincialeweg en in 1953 huist de familie Bazelmans over naar de Zeelster Hoogstraat. ‘De straat der straten’, zo vinden hun bewoners. Henkie zegt het, Tonnie zegt het, Jufke zegt het, Corry zegt het, Jan zegt het, Wim zegt het en ook Truus zegt het. Waarom zou het dan niet zo zijn? Later zal er in ieder geval een berzie aan UNA talent uit naar voren komen. Een schier eindeloze rij: de van Delfts, Kreemers, Oosterbosch, Bazelmans, Belvroy, Keeris, Kox, Oerlemans, van Baren, de Loyens, die van Moonen, etc.

Na zijn lagereschooltijd, ruikt Wim nog een jaartje aan studeren, als hij in Eindhoven de HBS bezoekt. Maar op advies van zijn buurman (Gerard van Os, leraar Philips Bedrijfsschool) switcht hij over naar het handwerk en wordt op de Philips Bedrijfsschool uiteindelijk leermeester draaien en frezen, etc..   

..bij Philips aan het werk…

Verliefd op gitaar en…   
 ‘Een knap stel’ zo hoorde je vroeger dikwijls vertellen. Mieke en Wim zijn in hun jonge jaren allebei lid van de KAJ en daar wordt ook aan muziek gedaan. Mieke bespeelt de accordeon en Wim wordt verliefd op de gitaar - en niet veel later op Mieke. Citaten van Wim, uit het boek ‘de Hoogstraat’ (met dank aan Henk van Lieshout). “Zij speelde eigenlijk beter dan ik, maar ik had meer lef. Mieke speelde bijvoorbeeld het bekende Ole Guapa vanaf de partituur en ik kon nog geen noot lezen zo groot als een vrachtwagen. Ze aarzelde om achter het gordijn uit te komen, toen heb ik er haar eens doorheen geduwd.

..60 jaar later nog steeds twee gezworen muzikanten …

Mieke heeft nóg meer kwaliteiten. Ze is in die tijd ook lid van Voorwaarts, waar ze zelfs kampioen wordt. Als ze daar stop kan de gerenommeerde Zeelster turnvereniging uit de Broekweg daar niet gelukkig mee zijn”.

Voordat Wim voor tweeëntwintig maanden in militaire dienst gaat, komt UNA al in beeld. De ‘pingelhoer’ speelt eerst in B1 en een jaar later wordt hij kampioen met A1.

Met A1 kampioen in 1960. Boven v.l.n.r. Karel Rutten, Jan Dekkers (UNA 1), Gerard Verwimp, Pierre Moonen, Bert Klomp, Huub Janssen, Alex Sleddens, Leo Heymans, Harrie Franssen, Franske van Lieshout en Leo Sharpach. Onder v.l.n.r. Wim Bazelmans, Jopie van Lieshout, Frans Moonen, Jan van Geffen en Noud Peters.

Dwaling   
Een goed jaar geleden stond er in het Eindhovens Dagblad al een stuk over deze kanjer uit boezem van UNA. Een uitdaging,  temeer om dat nu ten behoeve van UNA’s eigen website maar eens dunnetjes over te doen, met de man die in 2003 ook nog eens eventjes tussendoor ‘UNA man’ van het jaar werd.

Voor een bezoek en een gesprek met de nu bijna 80-jarige, hoeven we geen helletocht te ondernemen. Bijna had dat wel gemoeten……. In 2007 verhuizen Wim en Mieke naar Meerhoven, waar ze met heimwee in de ogen uitkijken over de nieuwe accommodatie van DBS. Dat blijkt toch wel erg veel gevraagd voor de echte UNA familie. De ‘dwaling’ heeft kort geduurd. Intussen wonen ze nog geen 100 meter van Sportpark Zeelst, alweer 8 jaar tot volle tevredenheid.

Het is natuurlijk allemaal gestart met het voetballen op zich, eerst met je eigen elftal, dat van de Hoogstraat. Hoe ging dat daarna verder bij UNA?

Wim: “Het veld lag toen bij ons in de straat, dus waren we daar veel te vinden. Maar ik speelde al gauw gitaar, ging meer en meer met orkestjes samenspelen (o.a. met de Melody Stars in de Kers) en dat trok toch wel erg. Na de mooie jaren met B1 en A1 is het qua voetbal niet zo heel veel meer geworden. Bij de senioren werd het moeilijk omdat met het orkest op zondag gespeeld werd. Ik trainde toen de jeugd al en ben dat blijven doen.

..Wim en zijn mini’s ….

Je trainde vervolgens 10 jaar het elftal van je kleinzoon Thomas, de kampioenstitels daarmee vielen niet aan te slepen. Je bent er aan verslaafd geraakt… Het trainen zelf heeft je eigenlijk van meet af aan beetgepakt en niet meer losgelaten. Waar zat ‘m dat in, waaraan beleefde je het meeste plezier?

Wim: “Eigenlijk heb ik daar geen echt goeie reden voor, anders dan dat ik simpelweg enorm veel plezier beleef aan het werken met kinderen. Toen de jongens van het team van mijn kleinzoon richting senioren gingen, besloot ik om de mini’s te gaan trainen.    

Je komt op een gegeven moment met iets nieuws. Je introduceert een soort van muzikale omlijsting bij de jeugdkampioenen. De combinatie van Gert Tieben die op onnavolgbare wijze en met gevatte teksten de jongens die kampioen waren geworden op een troon zet, hun plaats in het team en de kwaliteiten op unieke wijze benoemt, samen met de muziek van Wim, is onvergetelijk. Iets dat toch een bijzondere plek in de geschiedenis van UNA verdient. Hoorde je daar later niks van terug, toen de jongens ouder waren ?  

Zoon Mark links als 4-jarige en andere foto (2^e van rechts) als trainer… 

Wim: “Nou en of. Maar ik maakte daarvóór ook al muziek op het UNA bal. Met Gert dat waren altijd speciale momenten. En jazeker hoorden we daar regelmatig later de jongens nog die herinneringen over ophalen. Zelfs door opa’s van nu, die me aanspreken over hun tijd als junior. Dikwijls herken ik die ‘opa’s’ niet! Wel heel speciaal is het, als Mieke en ik het 25-jarige trouwfeest vieren, dat C1 op komt dagen met iedereen een roos in de handen”.      

Wie herinner jij je over de allerprilste jeugd als het grootste talent in al die jaren?

Wim: “Onvergeten is die kleine. De door de familie Heemskerk als klein kind geadopteerde Gildardo. Van Braziliaanse afkomst. Briljant. De allerbeste waarmee ik gewerkt heb. Voor het echte grote werk misschien fysiek wat min, maar verder, wat een kwaliteit’. Een Pelé in de dop”.

En je eigen zoon, Mark?

Mark? Technisch één van de besten. Fysiek wat minder. Bij de trainersopleiding van het CIOS behoort hij in zijn lichting tot de twee besten. Dus daar zou hij het ver in hebben kunnen brengen. Maar Mark is er niet in door gegaan.  


UNA jubilarissen, Wim 2^e van rechts boven…