Daarvoor winnen we eerst nog wat informatie in bij degene die binnen de club wordt aangeduid als de drijvende kracht op scheidsrechtergebied. ‘De animator’, ‘de initiator’, ‘de aanjager’, etc. van het arbiters corps, wordt ie genoemd. Dick Bijkerk, want daarover hebben we het dan, krijgt het - na jarenlang noeste arbeid - zo rond 2011 voor elkaar om een serieus arbitragebeleid bij onze club in te voeren en dat tegelijk van een robuuste body te voorzien.
Voordat het zover was, ging er heel wat water door de Rijn. Daarbij lag de nadruk op de jeugd, waar elke zaterdag zo’n 20 thuiswedstrijden geleid moeten worden. De reactie op zijn pogingen om bij de teams interesse te kweken voor de cursus pupillenscheidsrechter, overtrof destijds zijn verwachtingen: 20 nieuwe potentiële clubscheidsrechters meldden zich. Dat was de basis.
Momenteel ligt er al enige jaren een stevig fundament wat de clubarbitrage betreft. Maar toch…..arbiters zijn vaak de kop van jut. Ze krijgen regelmatig de schuld als de wedstrijd niet loopt zoals de ene of de andere partij voor ogen had. Het vak ‘arbiter’ is daarom niet waar in het algemeen de meeste ambitie naar uit gaat. Geen droomwens voor de meesten.
Proeven in ‘t Zonneke
Wat heeft je er toch toe doen besluiten om de uitdaging aan te gaan, zo luidt de eerste vraag aan Clemens: “Op een gegeven moment vroeg mijn buurman zomaar of dat niet iets voor mij was en met dat idee ben ik in het Zonneke in Riethoven gaan proeven en aan de gang gegaan met een scheidsrechterscursus. Vanaf dat moment leek het me wel iets”.
En in 2017, 36 jaar later dus (!), wordt Clemens Verleun bij UNA gekozen tot scheidsrechter van het jaar. Een mooie beloning voor een lange en onbaatzuchtige carrière.
Scheidsrechter van 2017..links Dick Bijkerk en rechts Clemens Verleun
Wanneer is het allemaal begonnen? En naar schatting hoeveel heb je er intussen gefloten?
“Begonnen in 1981, veertig jaar geleden. Alles bijeen schat ik, vlakbij de 2000 wedstrijden te zitten”.
Wie vind je van de Nederlandse scheidsrechters erg goed en wie – met een blik terug in het verleden – is/was een voorbeeld voor je?
Dan heb ik op beide vragen maar één naam: Danny Makkelie. Geweldige arbiter. Toen hij eens hier was heeft hij nog een keer naar mijn optreden gekeken en toonde zich na afloop enthousiast en verbaasd over mijn fitheid en dat ik op deze leeftijd nog zo fris en vrolijk kon fluiten.
Ja, ik doe ook nog twee keer in de week aan hardlopen en daarnaast dus zaterdags nog een wedstrijd fluiten. Intussen heb ik wel besloten om, gezien mijn leeftijd, alleen nog maar beneden de A en B Categorie te fluiten”.
Toen je begon, wat was je oogmerk, je ambitie?
Eigenlijk geen enkele echte ambitie. Ik was niet uit op promotie of zo. Het trok me om alleen de jeugd te doen. En zo is het gebleven, dus ben ik tevreden.
Hoe vind je dat het in je uitzonderlijk lange loopbaan als arbiter gegaan is?
Zoals ik al zei, ik ben tevreden. In al die tijd heb ik slechts eenmaal rood getrokken, en dat betekent denk ik wel iets.
Heb je ook elders gefloten?
Dertien jaar was ik voor de KNVB actief op verschillende plekken. Vanaf mijn 70ste niet meer. Wel heb ik op verzoek nog wat internationale toernooien gefloten, zoals bij de Valk en EFC.
Een mooie erkenning zijn natuurlijk de fluitjes van de KNVB; als je 12 jaar actief bent (brons), 24 jaar (zilver) en …..dan komt dus het gouden fluitje met 36 jaar. Maar helaas, dat heb ik onder de KNVB net niet gehaald, want ik fluit dus vanaf mijn 70ste alleen nog bij UNA.
Hoe denk je over de VAR?
“Af en toe twijfelachtig, zo luit de korte en duidelijke mening van Clemens. Als de mensen aan de monitor maar zo wijs zijn om bij twijfel de dienstdoende arbiter erbij de roepen”.
In jouw carrière Clemens zit, hoe je het ook wendt of keert, geen versnelling meer. Je kunt eerder spreken over een soort van eindfase. Hoe kijk je erop terug? Is er een beste wedstrijd aan te duiden en een slechtste?
Een beste is er niet. Wel een mooiste. Dat was de wedstrijd waarbij ik het team mocht fluiten van mijn achterkleinzoon Liam. Genieten geblazen, en trots.
Op de tweede plek komt het duel tussen twee PSV elftallen dat ik op verzoek via toenmalig PSV trainer Huub Stevens floot, met daarbij de eis dat in één van de teams Romario mee moest doen.
De slechtste? Ook geen. Natuurlijk maak ik fouten, maar ik tel ze niet. Ik heb het principe om, zodra een beslissing wordt aangevochten, de aanvoerder uitleg te geven over het ‘waarom’. Daarna is het ‘doorvoetballen’.
Wedstrijd fluiten van kleinzoon Liam…
Hoe denk je over het tenue, vind je dat belangrijk en wat draag je het liefst?
Ja, het tenue is belangrijk. Je moet representatief zijn: ‘hier is de scheidsrechter’. Ikzelf draag altijd paars, mijn favoriete kleur dus.
Wat is je achtergrond? Wat doe je verder zo als hobby’s? Ik heb begrepen dat je lange afstand gewandeld hebt, vertel. Clemens is samen met broer Jan – die inmiddels is overleden - geboren in het gezin van vader Nico en moeder Marie. Zelf heeft Clemens met Madge vier kinderen gekregen: Marie-Christien, Carolien, Willem (die na een ongeluk is overleden) en Pascal. Het verdere relaas: Ik was 36 jaar beroepsmilitair, opperwachtmeester bij de cavalerie. Mijn hobby’s zijn, behalve het fluiten, vooral langere afstanden lopen. Ook echt grote. Zoals o.a. de bekende bedevaarttocht Santiago de Compostella met mijn vrouw Madge, die helaas enkele jaren terug is overleden. Daarnaast fietsen. Dat heb ik al van vroeger, zie onder een oeroude foto (1946) genomen op mijn achtste jaar. Links mijn broer Jan.
Met Madge in Pamplona, tijdens de Santiago de Compostella…
Prachtfoto uit vroeger tijden, 1946. Hier is Clemens dus acht jaar. Samen met z’n oudere broer Jan. Massieve banden op de fiets vol rubber, waarop je nooit lek rijd
